انسجام و وحدت کلید حل مشکلات

در همین زمینه حجت الاسلام حسن روحانی روز اول اردیبهشت ماه امسال در نشست هم اندیشی مدیران ارشد دولت تدبیر و امید با حضور اعضای هیأت دولت و مدیران و معاونان دستگاه‌های اجرایی در سالن اجلاس سران، گفت: باید وحدت و انسجام خود را حفظ کرده و دست در دست یکدیگر تلاش کنیم و نگذاریم شکاف ها بیشتر شود. باید برای تحقق اهداف انقلاب برادرانه کنار هم باشیم.

در این زمینه به ذکر چند نکته می پردازیم؛
1- در این شکی نیست که سیاست میدانی برای رقابت است از این رو کشاکش میان جریان ها و گروه های سیاسی برای به دست آوردن قدرت امری رایج به حساب می آید. با این حال اگر هر جریان سیاسی ساز خود را بزند و با تک روی و نگرشی تک بعدی عمل کند، هم افزایی شکل نمی گیرد و رویکرد جزیره ای به سویه غالب تبدیل می شود. به ویژه آن که بسیاری از مشکلات و موانع توسعه کشور را می شود با همراهی هم از سر راه برداشت.
بر این اساس احترام به رقیب امری در راستای تقویت منافع ملی و دوری گزیدن از رویکردهای جناحی است. در واقع تا زمانی که اولویت جریان های سیاسی محدود به منافع گروهی و حزبی شود نمی توان انتظار پیشرفت همه جانبه را داشت.

2-زبان چارچوب های معنایی را با شرح و تفسیر حوادث و موقعیت ها می سازد؛ به عبارتی دیگر زبان به مثابه ابزاری است که بخشی مهمی از کنش ورزی سیاسی را متجلی می کند. بنابراین زبان سیاسی می تواند نماد گفتمان ، رویکرد و نگرش های سیاسی باشد.
بر همین اساس بهره گیری از زبان مناسب می تواند همبستگی و انسجام را به همراه آورد. زیرا استفاده از ادبیاتی غیرسازنده و تخریبگرانه، رویه های غیراخلاقی، توهین سیاسی، تخریب شخصیت افراد، رقبا و ... در جامعه منجر به ترویج نگاه بدبینانه شده و تبدیل به هنجار می شود. همین امر حتی به پرخاشگری و تندی نسبت به دیگری می انجامد و آستانه تحمل در اجتماع را کاهش می دهد.
بر این اساس بهره بردن از سخنانِ متناقض در ادبیات سیاسی، نیز گاهی ریشه در اولویت گرفتن منافع گروهی و حزبی دارد. از این رو نگاه واقع گرایانه در عرصه سیاسی، توجه به قواعد بازی در میدان سیاست و مدنظر قرار دادن خط قرمزهای شرعی و عرفی می تواند به مثابه بازدارنده هایی باشد که نقش کنترل کننده ادبیات سیاسی پرخاشگرانه را ایفا کند.
پربیراه نیست که زبان سیاست نه تنها می تواند از تضادهای اجتماعی بکاهد و بر وفاق بیافزاید بلکه همزمان می تواند بر فراخ تر کردن شکاف ها افزوده و گسل های اجتماعی و سیاسی را وسعت دهد.

3- توسعه و پیشرفت اقتصادی در جوامع مختلف نیازمند بسترها و ملزوماتی است. یکی از مهمترین آن ها وفاق و همدلی اجتماعی و سیاسی است. از این رو رقابت های سیاسی باید سبب ساز گسترش ثبات سیاسی شود و هر چه ثبات سیاسی و همبستگی ملی تقویت شود، اقتصاد روند مثبت تری به خود می گیرد.
به عبارتی دیگر سرمایه گذاری و بهبود فضای کسب و کار با تقویت حس همبستگی و اعتماد میان همه گروه های سیاسی محقق می شود. زیرا اگر در رقابت های سیاسی تخریب جای نقدهای سازنده را بگیرد، مهمترین آسیبی که به اقتصاد وارد می شود کاهش سرمایه گذاری و گسترش رکود خواهد بود.
بنابر این هم‌گرایی و حرکت در جهت تامین منافع ملی موجب هم‌افزایی شده و به اقدامات سرعت می‌بخشد؛ همچنین واگرایی و حرکت در راستای منافع حزبی و گروهی به خود محوری انجامیده و اقتصاد ملی را ضعیف و کم توان می سازد. بنابر این برای این که رشد اقتصادی بالاتری را شاهد باشیم ناگزیر باید سعی کنیم اطمینان بخشی در عرصه اقتصادی را فراهم سازیم. این مساله منجر به آن می شود که روند پیشرفت حالت صعودی پیدا کرده و آمار رشد بهبود یابد.

4- بی شک اقتدار ملی از وحدت و انسجام ملی حاصل می آید و امنیت ملی در سایه اقتدار ملی تامین می شود. نظام جمهوری اسلامی از ابتدای شکل گیری بر اساس وحدت و انسجام ملی از امنیتی برخوردار شد که هیچ قدرت خارجی نتوانست به این امنیت آسیب برساند.
به نظر می رسد برای رسیدن به پیشرفت و توسعه نیازمند انسجام و وحدت درونی هستیم که ریشه در اندیشه ها و ارزش های دینی و انقلابی ما دارد.
رسانه ها امروز نقش بی بدیلی در شکل دادن به افکار عمومی بازی می کنند و شاید با کمی اغراق بتوان گفت که نگاه مردم را رسانه ها می سازند. از این رو رسانه ها با اولویت قراردادن منافع جمعی و دوری از منافع گروهی و فردی، نقش برجسته ای در تقویت همبستگی و انسجام ملی ایفا می کنند.