باورش سخت است، اما واقعیت دارد. اتفاق غریبی نیست البته؛ یعنی اولین بار نیست که از این حرف‌ها می‌شنوید: استاندار فرهیخته و دانشگاهی ما، به‌خاطر چند کلمه _دقیقاً چند کلمه_ شوخی و طنز در فلان گوشۀ برنامۀ تلویزیونی #مطالبه، از مدیریت شبکۀ استانی گلایه کرده!
خب، گلایه کرده که کرده. ممکن است حرف‌های رسانه‌ای، به مذاق خیلی‌ها خوش نیاید؛ اما اینکه این گلایه چنان ضرب و تاثیری داشته باشد یا به چنان لحن و بیانی طرح شده باشد که مدیریت شبکه را به حذف یک بخش ثابت از یک برنامۀ هفتگی وادارد، اهمیت دارد.
اهمیتش از آن روست که جناب استاندار، درجۀ حساسیتش را چنان بالا برده که حتی از چندکلمه حرف درستِ پیچیده‌شده در لفافۀ طنز هم آزرده می‌شود. ایشان حق دارد آزرده‌خاطر شود، مانند همه. اما اگر این آزردگی، تبدیل شود به یک اراده برای تأثیرگذاری در روند تولید یک برنامۀ هفتگی در یک شبکۀ محلی، حیرت‌انگیز است!
جناب استاندار!
اینها که در لفافه و با هزار ملاحظه و پس از عبور از فیلترهای مختلف می‌شنوید، نقد نیست که. اینها تعارفات کادوپیچ شده‌ای‌ست که با عشق، تقدیم مسئولانمان می‌کنیم.
این رمانتیک‌بازی‌ها را اصلاً به‌حساب نقد نگذارید.
شما تیزی نقد را هیچ‌گاه نچشیده‌اید آقای دکتر. اگر بنا بود ماها به تکلیف رسانه‌ای خود عمل کنیم، اینگونه که می‌بینید و می‌شنوید عمل نمی‌کردیم.
شما جز نجابت و حرمت و ملاحظۀ کسوت و رواداری و فروخوردن پرسش و وانهادنِ چالش، چیزی از ما ندیده‌اید!
و خدا می‌داند که چقدر به‌خاطر این تساهل و تسامح و چشم‌پوشی از ضعف‌ها و ناکارآمدی‌های آشکار برخی مسئولان، خود را مدیون می‌دانیم و سرزنش می‌کنیم. فقط خدا می‌داند...
دامنۀ خط قرمزهای رسانه‌ای را چنان گسترده نکنید که نه تنها خودتان، که هر کارمند دولتی، خود را جزئی از مقدسات بداند.
بگذارید در این وانفسای رهاشدگی امور مملکت، رسانۀ ملی برای ملت و دردهای آنها باقی بماند.
از بستن دهان منتقد، هیچ خیری نصیب شما و ملت نخواهد شد.
