در این کشورها فضاسازی برای قشر معلول، به طور جامع دیده شده است. اقداماتی نظیر تاکسی های مجهز به امکانات لازم با رنگ ها و اپراتورهای مخصوص، طراحی سایت های معین برای تردد هر چه بهتر افراد دارای معلولیت و ایجاد امکانات حمل و نقل عمومی با توجه به نوع معلولیت افراد از جمله مواردی است که برای رفاه و آسایش آنان صورت پذیرفته است .
مسایلی که متاسفانه در کشور ما نه تنها هنوز برنامه مشخصی برای آن تدوین نشده بلکه معلولین کشور ما حتی از کمترین امکانات رفاهی هم بی بهره هستند.
علیرغم اینکه قانون حمایت از حقوق معلولین به خصوص نابینایان سال هاست که در جوامع پیشرفته جهان شکل گرفته است اما کشور ما در سال های اخیر، در صدد برآمده تا حقوفی را برای این قشر از جامعه در نظر بگیرد.
ایجاد زمینه جهت مناسب سازی فضای عمومی و اجتماعی برای نابینایان، نخستین گام از سوی دولت برای جامعه معلولیت به شمار می رود اگرچه هنوز هم در بحث فضاها هم در ابتدای راه قرار داریم، اما پرداختن به این موضوع، سبب گردید تا جامعه ما نیز آرام آرام حقوق جامعه معلولیت را به رسمیت بشناسد و نگرش بهتری به این سمت داشته باشد.
لیکن باید بپذیریم تنها پرداختن به این موضوع کافی نیست و این مسئله زمانی ارزش می یابد که قانون در سطح جامعه پیاده شود.
اما از سوی دیگر، مناسب سازی فضا اگرچه مسئله مهمی تلقی می شود اما مهمتر از آن فرهنگ برخورد با نابینایان است که هنوز جامعه ما به آن سطح از آن نرسیده است.
با نگاه اجمالی به دلگویه های روشندلان، در می یابیم که بیشتربن گلایه آنان در نوع و نحوه رفتار افراد جامعه نسبت به آنان است و این رفتار آنان را دل آزرده می کند.
گاهی اشخاصی که قصد کمک به نابینایان را دارند، بدون اینکه اطلاعی از طرز رفتارشان داشته باشند، متاسفانه در برخورد اول به جای بیان جمله « می توانم کمک تان کنم ؟» از جمله «کجا می خواهید بروید؟» استفاده می کنند که این نوع بیان، تجاوز به حریم خصوصی شخص است . یعنی اینکه ما هنوز حریم شخصی و آداب برخورد با اشخاص مختلف را نیاموخته ایم .
اما دومین مشکل این قشر از جامعه نادیده گرفتن آنان است. با وجود اینکه بیشترافراد نابینا، افرادی توانمند هستند اما هنوز نتوانستند حق خود را از جامعه به دست آورند و این امر باز هم به عدم فرهنگ سازی مناسب در جامعه ما بر می گردد.
هنوز بسیاری از شرکت ها و مسئولان ما به این افراد اعتماد ندارند و از پذیرفتن نیروهای نابینا سر باز می زنند و بی شک این ضعف فرهنگی به مدیریت جامعه به خصوص به مسئولان ذی ربط این حوزه بر می گردد که نتوانستند آنان را زیر چتر حمایتی ایی که جزو حقوق اولیه شهروندی این افراد می باشد، قرار دهند.
یکی از تاسف بار ترین موارد تبعیض نسبت به معلولین ،اجحاف در بهره مندی آنان از مفهوم امکانات شهری است . عدم مناسب سازی وامنیت در تردد افراد دارای معلولیت یکی از بزرگترین معضلاتی است که بر سر راه آنان به ویژه نابینایان قرار دارد. مشکلی که در دهه های قبل در جوامع بزرگ حل گردیده و اکنون جزو پیش پا افتاده ترین مطالبات نابینایان است در کشور ما هنوز یکی از مشکلات بزرگ به حساب می آید و به اعتقاد بسیاری ریشه همه مشکلات افراد دارای اختلال بینایی، در حال حاضر عدم مناسب سازی همین محیط پیرامون می باشد..
نمی توان مشکلات متعدد نابینایان را از مسائل سایر اقشار جامعه مجزا کرد . اما این مشکلات برای نابینایان وکم بینایان حادتر بوده، به گونه ای که برای این گروه این امر به معضلات اجتماعی، اقتصادی و فرهنگی تبدیل شده است .
اگر نابینا دیده شود در معادلات اجتماعی نیز به حساب خواهد آمد اما اگر قرار باشد در طول سال، نه دیده شود و نه شنیده و فقط یک روز به صورت نمادین با خط درشت تیتر رسلنع ها و موضوع مورد بحث مسئولین گردد، مطمئنا تا سال های سال هیچ گشایشی در زندگی آنان ایجاد نخواهد شد .
برای رفع هر مشکل، ابتدا باید آن را به خوبی شناخت. علل به وجود آمدن آن را بررسی و شرایط تضعیف و تشدید آن را نیز جست وجو کرد آن گاه است که راهکارها نمایان می شود .
برای احقاق حقوق نابینایان و رفع مشکلات شان، ابتدا باید به طور جدی و با ایجاد قانون مختص آنان به فرهنگ سازی و اطلاع رسانی دست زد و در این فرهنگ سازی، به یقین رسانه ها می توانند چراغ را در دست گرفته و جامعه را نسبت به این مساله آگاه سازند .
